Vive le Maroc en Mali Blues

Whopaa!!

Na bijna drie weken is de tijd aangebroken voor een verslag. Onze excuses voor de typefouten wegens ander klavier.

Na het voor ons zeer leuke, voor anderen  eerder verdrietige ;o) afscheid van familie en vrienden vertrok de reis voor onze eerste bestemming Marokko. We gingen eerst enkele dagen ontspannen in Marrakech (achteraf Arnakesch genoemd door de locals), alé, ontspannen was niet het juiste woord.  Enkel tussen 4 en 5 's nachts is het er rustig en vanaf dan begint het leven er weer. Lekkere tagines, couscous en ander papilstimulerend goeds tot ons genomen, afgewerkt met een vleugje, hoe kan het ook anders: schaap of lams.. Toch wel het beste wat ze te bieden hebben, echt smakelijk! We hebben ons dan ook laten opslorpen door de metropool alvorens onze eerste trekking aan te vangen in de Sahara rond M'hamid.

Na een busreis van 11u daar 's nachts toegekomen, werden we uit het woestijndorp gereden op weg naar onze bivakplaats voor een verdiende nachtrust, want ons achterste deed er zeer van, daar kan je van op aan. In de ochtend de dromedarissen geladen (met 1 bult, kamelen vind je enkel in Egypte nvdr) en vertrokken door de Palmeraie rond het dorp (boomgaard met palmbomen voor dadels), langs oude nederzettingen en verlaten dorpen, want de woestijn schuift per X jaar op en vruchtbare plekken worden droger. Plots zwaar verschieten als men er ons op wijst dat we op een oud kerkhof van een verlaten dorp aan het wandelen zijn, we naar beneden kijken en zien dat we gewoon op enkele skeletten zijn gaan staan. "oups excuses" van ons, gevolgd door "Pas de problème" zeiden onze gidsen met een brede glimlach, maar we kunnen je verzekeren dat je dan op je toppen van je tenen gaat staan om eruit te wandelen. Bizar, filmkes volgen. Als je het niet wist, liep je er gewoon voorbij. We waren omringd door skeletten waarvan het zand was weggewaaid met de jaren, ook zo zie je dan weer hoe de woestijn evolueert, namelijk anyway the wind blows..

Iedere avond de dromedarissen ontladen, hout sprokkelen voor donker wordt, tentje opstellen, keuken in gereedheid brengen, potje koken en vooral: vééééél thee drinken (Le whiskey Bèrbère 0 degree). Een echte zuiveringskuur ondergaan toen! Op sommige momenten van de dag krijg je gewoon spontaan de reclamespots voor je van iemand die een ijskoud flesje cola opent en hier heerlijk van nipt.. Jaja, knoerheet vanaf 10 uur 's morgens tot 17u en om 18u was het alweer donker.. en dan wordt het meteen koud, een 5 tal graden, dus een vuurtje maken en errond zitten met dikke trui is geen overbodige luxe.. Wassen en plassen is een hoofdstuk apart, dat we je bij verdere interesse wel een keer persoonlijk uit de doeken (nee geen pampers) doen.

We hebben ons besproken traject veranderd gezien we op een bepaald moment op zulke mooie duinen waren gestoten, dat we daar dan enkele dagen in zijn gaan rondduinen weliswaar, om het maar in soortgelijke termen uit te drukken. Heerlijk zonder shoes lopen van de ene duinrug naar de andere, plonsen in de zachte helling, salto's maken of u er eens lekker van af laten rollen... Maar ook de uitputting van het zware wandelen en lopen door losse zand, uitkijken naar een slok water, sporen van woestijnvossen, fenix, hagedissen, insecten en top of the bill de slangensporen duinopwaarts waren uniek om zien. Verder nog verschillende soorten vogels en op onze laatste nacht de roep van een woestijnvos vlak in onze buurt bij valavond, zeker de moeite!

Ons Anneke haar voeten hebben haar wel parten gespeeld, de ene blaar achter de andere van het schurende zand, voeten praktisch gans ingetaped (merci Warre!), maar ze werd door haar drie mannen goed gesoigneerd en overdag kon ze genieten van heerlijke uitzichten bovenop de rug van de dromedaire. Even tussendoor: na enkele dagen gestopt aan een waterput en zo'n dromedaris drinkt 20 liter op 2 minuten! Wat een beest!

Genoeg over de woestijn. Terug in de bewoonde wereld hebben we, na een warme douche voor de geinteresseerden, een auto gehuurd en zijn we begonnen aan een tocht door de vallei van de Rozen, vallei van de Dadès, de kloof gedaan van de Dadès, de piste genomen tussen twee valleien over een plateau (met een Dacia Logan 1.4), enkele keren de billen goed dichtgeknepen als het spannend werd en tot slot de kloof van de Todhra gedaan. Machtige bergketen van de Hoge Atlas met magische kleuren (paars-rood over oker-geel en soms zelfs helblauw) en vaak bizarre rotsformaties. Ideaal voor later nog een keer een trekking door te doen. Hier leven ook de immer vriendelijke Berbers, die samen met de Arabieren en de Sahraouis het volk van Marokko vormen. Op onze tocht tussen dorpen in gebergte en valleien namen we vaak mensen mee die het taject te voet aflegden (jongeren lopen tot 3u heen naar school en namiddag nog eens zelfde terug gezien colleges er vaak maar 1 per X dorpen is). Voor ons was dit aangenaam gezelschap en natuurlijk gratis gids doorheen de gebieden of we verkregen een uitnodiging om een thee te nuttigen bij de familie. Nog uitgenodigd op een trouwfeest, maar helaas moesten we door....

Want het schapenfeest (Tabaski, noemt anders in bepaalde moslimlanden) kwam eraan... Half de schapenpopulatie opgesouppeerd op 1 dag, iedere familie die het kan, koopt er een en de eerste dag eten ze vooral binnen de familie en de tweede dag gaan ze bij elkaar langs en geven ze elkaar al het lekkers dat de tafel te bieden heeft. Hier geen gezever over rituele slachtingen en andere Gaia toestanden, gewoon het mes erop en roosteren die handel..

Op dit moment zijn we in Mali, Bamako, na enkele dagen wachten, gezien onze vlucht hierheen geannuleerd was wegens te weinig passagiers. Morgen vertrekken we voor een 10 dagen richting Dogonland en later de grens met Burkina Faso.

Hou jullie allemaal goed en zorg dat je niet verzuipt, het moet er nogal aan toegaan in Belgenland.

Cheers

An&Flip