Wild West - Carnaval - Cartagena

Wopsie popsie tropsie, hier zijn we weer! Op de dag dat Jef er 60 wordt nog wel.. Dikke proficiat ook van ons hier he, we zullen vanavond het glas zeker enkele keren heffen!

Waar waren we weer gebleven? Jep, klopt, bij de terugkomst van de trekking. Het noorden van Colombia is zo divers en zoveel te doen dat we er nog steeds in zitten. We hebben na de rustpauze ons nog eens goed op gang getrokken naar La Guajira, de meest noordelijke provincie met ook meteen het meest noordelijke punt van Zuid-Amerika: Punta Gallinas. Eerste passage ging langs de dokter, want Filip had een oorinfectie in allebei zijn oren en dit moesten we eerst even laten nakijken. Waarschijnlijk opgelopen met de duikcursus gezien er veel bacterien in tropisch water huizen en deze waarschijnlijk na het douchen nog zijn blijven hangen. Samen met je lichaamstemperatuur van 37 graden wordt dit een leuke kweekvijver en zorgen ze snel voor uitbreiding.. Enkele dagen antibiotica en druppels en hupsakee..

De bus op naar Riohacha dan, waar we al een eerste keer lekkere geit konden proeven, een van typische gerechten in deze streek. De tocht ging langs kilometers bananenplantages voor export, dit konden we zien aan de plastic zakken die rond de trossen worden gedaan. Deze zorgen ervoor dat de zon niet aan de vruchten kan en zo geen bruine plekken kan maken op de schil, want dan koopt de Belgische consument deze niet meer.. De bananen die we hier vinden zijn degene die niet door de schil-kleur-controle geraken, wist een Colombiaan ons te vertellen. En dit kunnen we beamen, met plekjes op de schil, maar hypervers aan de binnenkant! In Rio aangekomen gingen we meteen op zoek naar mensen die ons tot in het noordelijkste punt kunnen brengen, dit is een tocht die je gewoonweg niet alleen kan doen. Bleek dat we geluk hadden en meteen de volgende ochtend konden vertrekken. In het hotel nog een mindervalide vrouw tegengekomen die ook een reis van 6 maanden aan het doen was en waarvoor iedere keer andere vrienden afkwamen die haar kunnen begeleiden, mooi om zien dat het ook voor haar lukt om haar droom waar te maken, niet bij de pakken blijven zitten!

On the road to the top: in de ochtend vertrokken we in een 4x4, volledig geblindeerd.. wel nodig bleek achteraf want de zon is er echt fel. We hebben er de zoutmijn van Manaure bezocht, een volledig wit landschap waar het grof zout in zakken wordt geschupt en meteen op de zware Dodges en Ford F60·s wordt geladen voor transport. Vet geluid ook van die wagens, groter dan pick-ups en kleiner dan trucks maar wel volledig 4x4 uitgerust. Onderweg een volledig veranderend landschap, totaal niet wat we van Colombia gewoon zijn: meer lage begroeing, kleine duinen die opsteken en kale steenvlaktes: the desert is coming, yiehaa! Volgende wat we bezochten was Uribia, de hoofdstad van La Guajira en meteen ook de hoofdstad van de Indigenous, de Wayuu indianen. Hoofdstad is echt wel een veel te groot lijkend woord voor dit dorp. Deze mensen leven, gezien de geologische beperkingen, van de zoutmijn, geiten kweken en vooral van smokkel uit Venezuela. De door de Venezolaanse overheid in eigen land gesubsidieerde goederen zijn er goedkoper dan in Colombia en worden vanuit het schiereiland over de grenzen getransporteerd. In heel Uribia vind je daarom ook bijna geen lokale producten, maar enkel Venezolaanse. Wel leuk als je eens een winkeltje bezoekt: van rijst over bier tot frisdrank en koekjes, echt allemaal voor ons onbekende merken. Op een plein naast de markt waar de goederen verkocht worden, wordt door het leger en de politie een herdenking gehouden voor een bepaalde overwinning, maar ingrijpen in de handel doen ze niet.

Waar echter het meeste geld mee wordt verdiend is de smokkel van gasolina of benzine. Onze chauffeur zijn schoonbroer zit ook bij de smokkelaars en wist ons te vertellen dat op bepaalde nachten in de maand een kolonne van 200 van deze 4x4 trucks de grens oversteken, volgeladen met benzine. Versterkt met op de front gelaste bullbars nemen ze de 2 baansvakken van de weg in rijden ze tot hun bestemming Valledapur zonder tussenkomst van politie of leger. Bij een blokkade stoten ze met hun zware voertuigen erdoor of zetten ze de 4x4 in gang en rijden ze errond. De peageposten zetten hun slagbomen ook gewoon open gezien ze werkelijk voor niemand stoppen. Het leger durft ook niet op hen schieten, gezien het lichte ontploffingsgevaar van een kolonne van 200 trucks vol vaten benzine. Welcome to the Wild West of Colombia. We zien hier overdag wel tanks met loop in de richting van Venezuela staan, maar dat evenals de aanwezigheid van soldaten in de regio, is eerder wegens de politieke situatie tussen de twee landen die er nu heerst, want deze mensen laten ze gewoon doen. Even later stoppen we dan ook, na het passeren van enkele lege officiële tankstations, bij een kruispunt waar aan alle vier de kanten lustig wagens worden volgetankt uit bidons van 20 liter. Als we vragen of een foto maken hier wel kan, krijgen we meteen de vraag van hen hoe ze erop moeten poseren met hun bidons. Twee seconden later komt een politiepatrouille voorbij met 6 agenten die rustig voorbijrijden. Voor onze wagen zijn ze de bidons vanuit een truck vol vaten aan het bijvullen, ook hier wordt niet gestopt. Ze zijn echt fier op hetgeen ze hier doen en gezien de arme grond hier en weinig arbeidskansen, kan de regering voorlopig ook niet veel doen tegen deze zware maffia die een hele regio in zijn macht heeft. Toch een verschil met de verhalen van de kraaienpoten gooiende Belgische smokkelaars enkele decennia geleden, niet? De Wayuu leven ook een beetje volgens hun eigen interne regels en wetten en dat kom je wel meer tegen bij andere indigenous groepen in Zuid-Amerika. Tot slot nog een leuke krantekop uit deze streek: voor het eerst in drie maanden, geleden van november, nog eens een weekend zonder moorden in La Guajira. We vragen dan ook aan de chauffeur of dit komt door rivaliteit tussen smokkelbendes, maar deze zegt dat het vaak door amor y otras cosas gebeurd, niet door het smokkelen. Als toerist merk je hier ook niets van hoor, in de gids die we bij hebben stond al wel dat het hier gewoon is als je een Wayuu met Long Rifle op straat ziet lopen, maar daar hebben we niets van gezien.

Nadat de wagen is volgetankt rijden we voort naar Cabo de la Vela. We merken nu echt dat je een gids nodig hebt want de pistes veranderen hier soms of splitsen en er staan geen verkeersborden meer. Tegen 80 tot vaak 100 per uur over de pistes en steenvlaktes, passerend langs uitdrogende meren (droogseizoen), langs flamingos, gieren, ibissen en reigers en vooral: veeeeeeeeeeeeeel cactussen, amai, soms echt bossen vol! Knap hoor! Het landshap wordt met de kilometer desolater, ruwer, met nog slechts her en der een woonst opgetrokken uit planken, die, je raadt het al, gasolina te koop aanbieden of je een vers gevangen vis kunnen verkopen. In Cabo aangekomen bezoeken we nog enkele leuke stranden (met iguana·s!) en zijn we getuige van een knappe zonsondergang vanop de berg met de vuurtoren. ·s Avonds konden we kiezen uit kreeft, vis, kip of geit. Na een bijzonder slechte ervaring in de namiddag kiezen we voor even geen seafood en gaan we voor de kip en de geit. Jawadde! Nog nooit zo lekker geit gegeten, daar kunnen ze in Afrika nog iets van leren.

In de ochtend om 5 uur vertrokken voor een tocht naar de Bahia Hondita op enkele kilometers van de Punta Gallinas. Na een uur over piste stapten we, samen met een Duits Colombiaans koppel, in een klein bootje voor 10 personen met 40pk in de motor voor een 2 uur durende tocht in volle zee. Ze doen deze tocht enkel zo vroeg in ochtend gezien de zee dan nog kalm is en de weg van hieruit te moeilijk wordt. De 40 pk deed ons wel even schrikken, gezien we in de duikclub voor zelfde tochten met minimum 75pk de zee op zouden gaan. Alles liep zoals gewenst, soms over golven van een meter en met een stevige klap naar beneden, maar niet dat je poep omhoog vloog, pelikanen die we tegenkwamen: dikke fun! Even voorbij het uur horen we de motor tegenpruttelen en stilvallen. De kapitein probeert het in gang te trekken, maar zonder succes. Hij denkt dat het aan de bougie ligt, vervangt deze, maar het werkt niet. Hij denkt dan dat er water in de leidingen is gekomen, laat deze tot driemaal toe leeg en probeert telkens opnieuw, zonder resultaat. Wanneer we op zijn gezicht de eerste wanhopige tekenen zien verschijnen en hij rodnkijkt of er geen andere boten in de buurt zijn, vragen we of hij niet kan telefoneren. Hij had wel een gsm bij, maar helaas geen krediet meer: H-I-L-A-R-I-S-C-H. Normaal komen in de film dan dolfijnen u redden, maar geen spoor. We probeerden eerst met Matthias zijn nummer en later met onze gsm en toen bleek hij iemand te kunnen bereiken.  Het zou 20 minuten duren en dan zou er een andere boot komen. Bleek na een tijd dat hij de motor terug aan de praat kreeg en weg waren we. Onderweg konden we zien dat er gewoon geen enkele boot in onze richting kwam varen, avontuur noemen ze dat!

Aangekomen zaten we wel meteen weer in een andere wereld: een plateau die op de bovenkant zo vlak was als een biljarttafel, waarop 8 families Wayuu leven. Waarom blijft een mens hier? Ze leven van de visvangst, geiten hoeden en van een beetje toerisme, maar verder groeit er niets eetbaars, echt niets! Zelfs drinkwater moeten ze aanvoeren gezien het putwater niet zuiver genoeg is. Hier merken we hoe sterk de Wayuu zijn van inborst, want in een Afrikaanse woestijn vind je nederzettingen rond oases waar kleine landbouw plaatsvindt, maar hier gewoon niks buiten geiten hoeden en visvangst. Er was 1 wagen die ons normaal nog verder zou brengen, maar die was stuk. even wachten tot hij gemaakt was, maar na enkele minuten gaf hij opnieuw en definitief de geest, althans voor die dag. We hebben dan een boottocht gedaan via de zoute binnenwateren en zijn naar Taroa gegaan voor een wandeltocht over de duinen die er recht in de zee lopen. Prachtig wat we daar weer te zien kregen! Twee ezels op de top van de duin! Nee, niet wij, maar echte ezels, hoe grappig was dat zicht! Uit het dierenrijk kruipt ook alleen een niet begeleide ezel op een niet begroeide duin natuurlijk.. Maf! Heerlijke uitzichten en lekker uitgewaaid terug bootje in voor de verdiende douche en lekker eten! Het was gezellig met onze reismakkers! De dag erop hebben we dan weer de boot genomen om 5u ·s ochtends en rustig het haventje bereikt.

We hebben na deze intense driedaagse weer een dagje rust ingelast bij Mathias en Els in Bonda, het Belgisch koppel dat een hostel uitbaat in de Sierra Nevada zoals we in vorige bericht beschreven. Deze dag was welgekomen gezien we erna doorreden naar Barranquilla voor het carnaval. Wat was me dat daar weer mensen! Heerlijke vibes door de straten van de stad met alle feestende mensen, het leek precies de Love Parade die dan wel 4 dagen duurt in dit geval. Heerlijk genoten van de muziek, verkleedpartijen, wagens, feestende Colombianen (en ze kunnen er hier wat van!) en niet te vergeten de rum die er met sloten doorging. Als vervanger voor de confetti hebben ze hier iets heel vet ontworpen: de Spoema, een fles die je leegspuit en waarbij je je hele buren onder de schuim zet! Gezellig! Vanaf 2 uur aan het feest in de zon en dan ben je in de avond al snel naar de haaien, dat konden we wel merken. Tegen middernacht naar huis, moe maar lekker voldaan. Overdag wat zwemmen in het zwembad aan Inges appartement en vooral de kater naar huis sturen. Na twee dagen was het voor de meesten genoeg, ook al omdat er ·s avonds een BBQ op het programma stond en er veel moest voorbereid worden! Lekker gezellig samen liggen koken en het moet gezegd dat het allemaal echt dik geslaagd was! Heerlijk lekker, gezond en Europees, toch ook een verademing als je al een tijdje ergens zit. De vierde dag nog op een heerlijke beachclub gezeten en dan was de tijd weer rijp om in te pakken. Franz en Inge, nog eens bedankt, het was echt te gek hoor! Leuke tijd gehad met hen de laatste twee maanden!

Sinds woensdag zitten we dan in Cartagena, een stad beschermt door de Unesco en dat is ze dan ook wel waard! De oude stad is volgebouwd tijdens de koloniale eeuwen en je ziet hier dan ook veel  gekleurde huizen met over de smalle straten uitstekende houten balkonnetjes. ·s Avonds kan je hier op de verdedigingsmuur uit die tijd de zonsondergang gaan zien in Cafe Del Mar, waar een Dj vanuit de vuurtoren zijn geluiden op het volk afstuurt, echt  leuk! Aan de andere kant staat dan weer het contrast met het skyscrapende nieuwe gedeelte van de stad die lijkt op Miami-beach. Serieuze blokken dat ze hier neer zetten! Gisteren zijn we een duik gaan nemen in een moddervulkaan, we wisten zelfs niet dat dat bestond! 2500 meter diep en 20 meter hoog, je plonst erin en blijft meteen boven de modder drijven, lopen of stappen lukt niet en je beweegt het best als je horizontaal ligt en een ander je voortduwt. De modder zou heilzame werkingen op je lichaam uitoefenen, we hebben er dan ook een klein uur in gebaad en mekaar eens lekker onder de modder gestoken! Plezant! Morgen gaan we nog een duikje nemen op de Islas del Rosiaro in azuurblauw water en maandag zetten we de tocht verder naar Medellin, de stad van Pablo Escobar en van de eeuwige lente, heel het jaar door 25-27 graden en typische bloemenstad alsook het middelpunt van de Colombiaanse modewereld. Dit alles op 2000 meter hoogte, je zou van minder beginnen ijlen ja, dat klopt!

cheers en tot ien den drèèj,

ChillyWilly.Zendriks