Het land der Dogon

Er was eens heel lang geleden....

Nee, we gaan hier geen sprookje neerzetten: We zaten gewoon in een sprookje. Het leek vaak wel de Efteling, Dogonland. Deze mensen zijn rond de 14de eeuw verjaagd door Fulani-volk ofte de Peulen, herders en hebben zich geinstalleerd rond de Falaise van Bandiagara, een meer dan 200km lang gebergte met klifs van 300 tot 500 meter hoogte, pijlrecht naar beneden.

Ze leven er nog met de natuur en wat de natuur hen te bieden heeft. Jammer genoeg is dat laatste veel voor het oog, maar niet veel voor de mond, zoals we mochten ervaren. Neem daar nog eens een extreme hitte van 40 en meer vanaf 10u 's ochtends bij, aangevuld met een ultradroge lucht en je kan je inbeelden wat voor een 10 daagse we achter de rug hebben. Zelfs het inspanningssnot in de neus droogt onmiddellijk op en geeft korsten, alsook plakt je keel gewoon met de binnenzijden aaneen van het ademen.

Om hier licht aan te ontsnappen was het voor ons dus zaaks om op te staan met de haan als wekker, vroeg te vertrekken om iedere dag onze middagbestemming te bereiken en dan in de latere namiddag nog eens een stuk afleggen naar onze volgende slaapplek. Je kan hier met een 4x4 wel langs de onderkant doorrijden, maar te voet zie je toch nog het meest. Dorp in, dorp uit, mensen begroeten, vegetatie bekijken, vogels bewonderen, geluiden opnemen en vooral veeeel water drinken.

De mensen leven hier nog met alles wat de natuur hen geeft: van animistisch geloof in natuurgoden over rotsstenen of modderstenen huizen tot waterbronnen en op plateau's geploegde velden. Ze telen hier millet en sorghrum, dat zijn graanvervangers waarvan ze ook weer alles vervaardigen: eten, frisdrank, soort melkpap, bier en zelfs van de verbrande millet maken ze nog soep. Exponent is hier toch el de Baobab, machtige kale boom met vruchten die door kinderen als snoep worden gegeten en waarvan ook thee en frisdrank gemaakt wordt. Groenten en fruit niet gezien ofwel tomaten met 5cm doormeter, wat rode pepers en vooral ajuin. Dat laatste is  het enige dat hun land grootbrengt buiten de millet en sorgrum en dat ze ook nog eens kunnen verkopen om dan weer iets geld te hebben en zo eens iets anders van de buitenwereld kunnen kopen op een marktdag.

Deze mensen leven ook in een 5-dagen week en hebben alle wijsheid zitten bij de Hogon, de dorpsoverste die de titel verkrijgt als oudste man van het dorp, bijgestaan door andere ouderen die dan weer als medebestuurders optreden. Hier geen politie, alles wordt intern geregeld. Begrafenissen zijn een speciaal iets: de dag zelf wordt het lichaam gewassen en de familie van de velden geroepen. Dan gaan jongeren de beklimming van de klif aan en hijsen het lichaam naar boven waar het bij de andere overledenen in een diepe grot van 20-30m wordt bijgelegd. Waanzinnig stijl. Foto's volgen. De volgende 3-4 dagen worden er gemakserde dansen gedaan om de geest uit het dorp te verjagen.

Foto's volgen in het kort, nu even geen tijd voor.

De tijd zit er hier alweer op en morgen trekken we richting Burkina.. tot een volgende keer maar weer!!